بهار و بلبل

بهار و بلبل غم مخور ای دوست،باران می شود آسمان گَنجی دُر افشان می شود اندک اندک گُــل نمــایان مـی شــود خـاک خشکیـده گلستـان می شود آهـــوان در دشـتِ خــاکـیِ دلـــم یک به یک سرگرم جولان می شود بلبــل افســرده ی احســاس مــن باز هم مست و غزلخوان می شود عطـر گل هـای بهـــارِ دشت و کـوه روح بخـش و قُـوت جــان می شود گـر بصیــرت بـاشــد و اخـلاص دل کافر و مُنکِـر ، مسلمــان مـی شود پیـک شـادی مـی رســد از راه دور شـادی من هم دو چندان می شود دوستــی از منبع